Bu çalışma, geç dönem poliomyelitli hastaların klinik özelliklerini ve yaşam kalitelerini değerlendirmek amacıyla planlandı. Çalışmaya, hikaye ve muayene bulguları poliomyelit ile uyumlu olan 28 hasta dahil edildi. Ekstremiteler, klinik hikaye, fizik muayene ve dört yönlü elektrofizyolojik incelemelere göre beş düzeyde sınıflandırıldı (polio yok, subklinik polio, stabil polio, stabil olmayan polio, ileri atrofi). 112 ekstremitenin 45’i (%40.2) poliodan etkilenmemişken 11’i (%9.8) ileri atrofik idi. İğne kayıtlamalarında poliodan etkilenmediği düşünülen ekstremitelerin 28’inde (%33.8) polio sekeli bulguları saptandı. En sık görülen yakınmalar kas ağrısı (%80), yorgunluk (%67.8), eklem ağrısı (%64), artan güçsüzlük (%64.2) ve bel ağrısı (%50) idi. 18 hasta post-polio sendromu kriterlerini karşılıyordu. Bu hastaların tümünde yeni, artan güçsüzlük yakınması vardı. Yeni güçsüzlük yakınması olan 27 ekstremitenin 12’si (%45.5) poliodan etkilenmediği düşünülen ekstre-mitelerdi. Nottingham Sağlık Profili anketinde en az etkilenme sosyal izolasyon kategorisinde idi. Enerji, fiziksel mobilite ve ağrı kategorisindeki etkilenme post-polio sendromu olan hastalarda post-polio sendromu olmayan hastalara göre daha belirgin idi (p<0.05). Ağrı ve fiziksel mobilite kategorilerinde en çok etkilenen bölümler merdiven çıkma, yürüme ve ayakta durma idi. Sonuç olarak, poliomyelitli hastalar değerlendirilirken subklinik tutulum açısından dikkatli olunmalıdır. Post-polio sendromu yakınmaları özellikle mobilite ile ilişkili aktivitelerde güçlüğe yol açmakta ve yaşam kalitesini olumsuz etkilemektedir.